De vierde week

Week 4


In week 4 hebben we weer gewerkt op de afdeling maternity. Het was deze week redelijk rustig op de afdeling. We hebben weer bevallingen gezien en tussendoor ook nog operaties (die niet veel met de afdeling te maken hadden, maar gewoon interessant waren). De eerste operatie was een buikhernia. Dit was erg interessant en leerzaam om te zien. Ik moet nog steeds wennen aan de manier van opereren hier, maar het kan hier gewoon niet zoals in Nederland. De tweede handeling die we gezien hebben was het verwijderen van dood weefsel bij een man op zijn geslachtorgaan. Al kan ik niet helemaal indenken hoe het zou voelen had ik toch wat Maartje zo mooi benoemd, fantoompijn. Gelukkig gebeurde dit onder algehele narcose! Ondanks dat, was het apart om te zien. Ik zal jullie de details besparen.

En ik heb een goede daad verricht en bloed gedoneerd! (dit mooie litertje kon dezelfde dag nog gebruikt worden)



Woensdag hadden we weer een vrije dag omdat het een feestdag was. Deze dag heb ik besteed aan het kijken hoe mijn lieve medereizigers de was aan het doen waren. Leuk om te kijken maar minder leuk om te bedenken dat ik het de dag erop moet doen. Ik kon mezelf door deze vrije dag wel mentaal goed voorbereiden op het doen van deze leuke taak. Kortom heb ik jullie niet veel te vertellen over deze dag zoals jullie waarschijnlijk al gemerkt hebben doordat ik deze informatie aan het verstrekken ben.



Donderdag zijn we weer naar outreach geweest. Dit was wederom een hele ervaring om bij te zijn. Het ging deze keer iets georganiseerder, wat fijn was. Zo kon je het overzicht een beetje houden. Er komen namelijk heel veel vrouwen met kinderen hier naar toe, waardoor het erg druk word onder de boom! Deze keer moesten we ons voorstellen voor deze grote groep. Op het moment dat het verteld werd gingen alle hoofdjes van mijn medereizigers mijn kant op, met een soort dwingende blik waarvan ik net deed alsof ik niet snapte wat ze met die smekende ogen bedoelde. Door mij dom voor te doen kwam ik niet heel ver dus heb ik toch maar besloten om een stap naar voren te zetten om te beginnen. Ik begon met voorstellen toen de vrouwen riepen dat ik nog verder naar voren moest komen. Toen ik bijna tussen de vrouwen stond begon ik voor de tweede keer met voorstellen, toen ik klaar was dacht ik zo, dat was dat. Toen was Mabelia aan de beurt, ik gaf haar een klein duwtje in de goede richting (letterlijk en figuurlijk) omdat zij mij het hardste uitlachte toen ik naar voren moest komen, dit zorgde voor een zeer mooie entree. Toen Mabelia klaar was had ik blijkbaar niet genoeg informatie verteld, ik was helemaal vergeten om te vertellen hoeveel kinderen ik had, en dat ik getrouwd was en natuurlijk ook mijn leeftijd was zeer belangrijk! Dus… opnieuw! Gelukkig was ik snel klaar aangezien ik niet getrouwd ben, geen kinderen heb en mijn leeftijd verboden terrein is. De outreach was weer geslaagd!



Vrijdag zijn we weer naar Blantyre vertrokken met de beruchte bus. Tijdens deze reis is de bus 2x gestopt met rijden omdat hij ‘even’ kapot was. Het is de normaalste zaak van de wereld natuurlijk dat je even met een gereedschapskistje naar buiten loopt om even te rommelen aan de bus en dan weer vrolijk doorrijdt. Dat de bus kapot ging neem ik voornamelijk Tasha kwalijk. Om met onze slechte karma zulke dingen hardop uit te spreken is spelen met vuur. Even voor de duidelijkheid, alles wat wij hardop zeggen gebeurd ook (dit geldt vaak alleen voor de dingen die je liever niet hebt, uiteraard)). Tasha zegt vijf minuten voordat de bus kapot gaat heel leuk: ‘zo meteen gaat de bus ook nog kapot’. Mijn reactie was gelijk afkloppen en je mond houden! In Afrika zijn wij allemaal zeer bijgelovig geworden namelijk door dit soort situaties. Maar gelukkig reed de bus nog en zijn wij weer aangekomen op de plaats van bestemming.



Deze week hebben wij een hele week vakantie, hiervoor hadden wij al een paar plannen gemaakt. (de beruchte plannen weer) Zaterdag zouden wij naar mount Mulanje gaan om de hoogste piek van de deze berg te beklimmen. Zaterdag zouden wij overnachten in een hutje (CCAP hut) om zondag door te lopen naar een andere hut (geen idee wat de naam van deze hut is, zover zijn we niet gekomen namelijk) om vanuit die hut naar de hoogste piek te gaan. Zo zouden we maandag van de berg af komen om gelijk door te gaan naar Zomba. We begonnen onze trip met een positieve instelling en een mooie planning. Toen we eenmaal een uur verder waren had ikzelf al een gedachte die klonk als: ojee, waar ben ik aan begonnen.. Gewoon doorlopen omdat ik het gevoel had dat ik de enige was. De berg was (dit is geen aanstellerij) erg zwaar om te beklimmen! Mentaal en lichamelijk heeft deze berg mij gesloopt. Wij begonnen kwart voor 11 met onze klim en kwamen om half 7 aan bij de eerste hut. Dit was dus een lange route. En zoals Maartje het zo mooi omschrijft, het lijkt bij lange na niet op een georganiseerde wandeling op een berg in Oostenrijk. Toen wij aankwamen bij de eerste hut, waren we een stuk of 100 enkelzwikjes, een paar doorgezakte knieën en een bijna terpletter gevallen Yoni, verder. Al bij al was het zwaar, zeer zwaar (even benadrukken zodat jullie begrijpen waarom we niet naar de piek zijn gegaan). We waren daarom ook zeer blij om aan te komen in de eerste hut en tevens de laatste. Als ik nog kon springen had ik een vreugdedansje gemaakt, helaas zat dit er niet meer in. Nog dezelfde avond hebben we besloten om de volgende dag naar beneden te gaan omdat we met een paar blessures zaten. Na een koude nacht met een zeer mooie sterrenhemel in een gezellige hut, werd het langzaam zondag. We hebben na het ontbijt onze spullen weer bij elkaar geraapt om de afdaling tegemoet te gaan. De afdaling was iets fijner als de klim maar in mijn ogen nog steeds niet heel verantwoordelijk. Het gaf extra moed om de wolken niet meer onder ons te zien maar boven ons, dit was een teken dat we wel degelijk naar beneden aan het lopen waren en de grond dichter bij kwam. Een paar uur verder kwamen we aan bij een mooie waterval waar we een lange pauze hadden. Het zonnetje scheen en er was water, tijd voor een duik en om een klein tintje op te doen! Mabelia en ik besloten om ‘even’ een rondje te zwemmen in het water bij de waterval. Toen we er eenmaal in zaten, hebben we een paar keer onze handen heen en weer geslagen in de hoop dat het leek op iets wat heet: zwemmen. Toen we ‘uitgezwommen’ waren na 3 minuten wouden we er snel uit! Het water was ijs en ijs koud! Uiteindelijk zijn we eruit gekomen, het duurde iets langer doordat de rotsen aan de gladde kant waren. Na dit goede idee besloten we om het toch maar gewoon bij zonnen te houden en hebben we een mooie rots opgezocht waar we onszelf lekker hebben opgewarmd. Door deze ervaring waren we bijna de dramatische klim vergeten, heerlijk dus! We kregen te horen dat het vanaf de waterval nog één uur lopen was van de berg af te komen, ik ben nog nooit zo blij geweest om te horen dat iets nog maar één uur duurt. De berg was mooi en het uitzicht vanaf de berg was nog mooier, maar toch vind ik de bergen in Nederland stukken fijner, gewoon géén bergen. We hebben veel geleerd van dit avontuur en hebben veel overwonnen. Alle emoties zijn voorbij gekomen en ons groepsgevoel is er sterker van geworden. We kunnen in ieder geval zeggen dat we in de wolken waren, letterlijk omdat we er in stonden en figuurlijk omdat we uiteindelijk weer onderaan de berg stonden!



Ik wil graag zeggen dat ik trots op jullie ben: Maartje, Tasha, Saske en Mabelia, jullie zijn toppertjes!!



Wij zijn door deze blessures terug gekeerd naar ons tweede thuisfront in Malawi, Doogles. Hier zijn wij op het moment met de beentje in de lucht aan het herstellen van onze blessures. Zomba hebben we doorgeschoven naar de laatste drie weken in Afrika. We hebben een topavontuur gehad en hebben besloten om het donderdag nog een keer te proberen! Nee, slechte grap. We hebben besloten om het bij deze ene keer te laten. Achteraf ben ik blij dat we kunnen zeggen dat we het gedaan hebben, maar ik ben ook blij dat dit stukje van ons avontuur voorbij is.



We gaan genieten van onze welverdiende rust, en wat wij allemaal gedaan hebben om te rusten ga ik jullie weer vertellen in mijn volgende verhaal!