De zevende week

Week 7



De tweede week op de pedeatric ward was een stukje drukker dan de eerste. Dit was wel fijn, want nu had je het idee dat je meer kon helpen. Inmiddels heb je zelf de ziektebeelden ook een beetje onder de knie, vaak weet je nu al wat de behandeling gaat worden en kun je makkelijker mee denken met de arts. Worden die grijze hersencellen (the remaining few) ook nog eens aan het werk gezet! We hebben heftige dingen gezien, maar ook mooie. De mooiere dingen zijn vooral de kindjes die binnen komen en er zeer slecht aan toe zijn. Vaak denk je dat ze te laat zijn binnen gekomen. Maar als je ze dan elke dag een beetje bij beetje op ziet knappen, en dan vrolijk met het gezin na 3 dagen het ziekenhuis uit ziet lopen, is dit toch zeker een mooi beeld!



Niet alle gevallen waren zo mooi als de situatie (die zeer regelmatig voorkwam) hierboven. Er zijn natuurlijk ook gevallen die een minder goede afloop hebben. We hebben een paar keer gehad dat er een gezin binnenkwam met een ernstig ziek kind. Als deze kinderen dan geholpen worden, en de ouders zien niet binnen een dag verbetering, nemen ze het kind weer mee naar huis. Deze kinderen komen al op het randje van de dood binnen, en door geld gebrek, is het vaak de vader die de keuze moet maken om de behandeling te staken.



Ook komt het soms voor dat de ouders wel het geld hebben, maar tegen de behandeling zijn. Een voorbeeld hiervan in een kindje die zeer benauwd was en een saturatie van 74% had, aangezien dit erg laag is, is het geven van zuurstof een must! De arts legde uit aan de ouders wat de behandeling zou zijn, hij deed dit op een erg voorzichtige manier omdat blijkbaar vaker ouders het niet met de behandeling eens zijn, De vader keek de moeder aan, en bij de moeder sprongen de tranen al in de ogen. De vader ging met zijn armen over elkaar staan en vertelde de arts dat dit niet ging gebeuren. De moeder die inmiddels stil op het bed zat, met het doodzieke kindje in haar handen en de tranen in haar ogen, keek de andere kant op naar buiten. De vader vroeg om een discharge. De arts vertelde nog nadrukkelijk dat deze behandeling echt nodig was Als de behandeling niet werd gegeven, zou het kind komen te overlijden. De moeder keek haar man niet meer aan, en begin inmiddels heel zachtjes te jammeren. De vader keek nog een keer naar zijn vrouw en zijn doodzieke kindje, en vroeg toen zacht: waar moet ik tekenen.. De arts stelde op de chart een verklaring op, en vroeg de vader om te tekenen. Toen de vader de pen in de handen had keek hij de arts aan. De arts begreep wat de vader met deze vragende ogen bedoelde, en begon de achternaam van de vader te spellen. Toen eenmaal de verklaring was getekend, en de ontslagpapieren aan de ouders gegeven waren, vertrok het gezin naar buiten. De vrouw samen met het doodzieke kindje liepen al snel voorop, en de man liep hier met licht gebogen hoofd, verslagen achter..
De situatie heeft zich meerdere keren voorgedaan. Je weet wat er met het kind gaat gebeuren als de ouders de behandeling wijzigen en besluiten om een doodziek kindje mee naar huis te nemen. Helaas kan je hier met zijn allen niks aan doen, het blijft de keuze van de ouders jammer genoeg. Er zijn hier geen regels en wetten wat er in een situatie als deze mag en kan gebeuren. Het zou niet heel verkeerd, maar het is er gewoon niet..
Donderdagmiddag was onze laatste dag op de kinderafdeling. De ochtend was vrij druk en de middag wat rustiger. We besloten om een rondje over de afdeling te maken met de ballonnen die we mee hadden genomen. Tijdens dat wij deze ballonnen aan het uitdelen waren was er een nieuwe opname binnen gekomen. Een paar minuten later kreeg er een kindje een heftige convulsie. De nurse in charge was al bezig met de nieuwe opname. Toen we haar vroegen om hulp bij het andere kindje met de convulsie kwam zij er snel aan. Nadat de convulsie onder controle was keerde we met zijn allen terug naar de admission room waar het kindje die net binnengekomen lag. Toen wij de eerste keer de kamer binnen kwamen om de zuster te roepen, werd het jongetje van 3 jaar gewogen. Toen wij de tweede keer binnen kwamen lag het jongetje inmiddels al op de onderzoekstafel. De zuster die al bij het kindje een malaria test had gedaan en bloed had afgenomen, ging verder met waarmee ze bezig was voordat ze onderbroken werd. Toen ik het kindje zag liggen had ik geen goed gevoel. Ik controleerde de ademhaling, deze kon ik niet vinden. De pols, deze was ook niet aanwezig. Toen ik bezig was met het voelen van de pols, begon de oma van het jongetje huilend en schreeuwend zijn naam te roepen. De moeder die ook mee was stond doodstil, haar ogen gefixeerd op haar zoontje. Ik vroeg aan mijn 2 collega’s of ik de stethoscoop mocht. Ik luisterde naar het hartje, maar hoorde niks. Toen ik aan Saske vroeg of zij met het lampje in de ogen van het jongetje kon schijnen, waren de pupillen verwijdt. Ik zei tegen de nurse in charge, die nog steeds druk bezig was met de medicijnen ‘excuse me, this child had passed away’. Het gehuil wat even later kwam van de oma ging door merg en been.. De nurse in charge vertelde in Chechewa mijn constatering. De moeder pakte het kindje bij de arm, zwaaide het kindje met hulp van een ziekenhuismedewerker op de rug, wikkelde er een doek omheen, knoopte deze stevig vast en liep hard met het overleden kindje het ziekenhuis uit. Hier achter aan liep de oma, die steeds harder begon te schreeuwen en huilen. De naam van het kindje werd herhaaldelijk geroepen met tussendoor harde schelle schreeuwen van wanhoop en verdriet. De oma van het jongetje bleef de moeder ondertussen achternalopen met grote snelle passen. Eenmaal de hoek om verdwenen ze uit het zicht. Het geluid bleef hoorbaar en klonk steeds verder weg.



Het bloed van het jongetje werd alsnog naar het lab gestuurd. De malaria test was positief. Het kindje had severe malaria, de zeer ernstige vorm van malaria. Ook de bloedwaarden sprongen van veel te laag, naar veel te hoog. Alle waardes klopte niet meer. Dit kindje was zeer ernstig ziek toen hij binnen werd gebracht. Je zou kunnen zeggen dat de familie eerder met het kindje naar het ziekenhuis hadden moeten komen, maar hier gaat het anders dan in Nederland. In Nederland bel je een ambulance, pak je de auto of bel je een taxi. Hier zijn de mensen soms dagenlang aan het lopen met zieke familieleden. Je kunt niet oordelen, want je weet immers niet hoever en hoelang ze hebben moet reizen. (lopend)



Sommige situaties die wij mee hebben gemaakt in het ziekenhuis zijn minder leuk. Maar het blijft een ziekenhuis. Het is dus vanzelfsprekend dat hier zieken mensen naar toe komen. De een is dan net iets ernstiger ziek dan de ander, en uiteindelijk hoop je op een goede afloop. Soms is dit dus niet het geval. Je maakt dus ook de heftige dingen mee, maar gelukkig ook veel mooie dingen. Dit compenseert en brengt alles een beetje in balans. Gek eigenlijk hoe het werkt. Je loopt bijvoorbeeld net de kamer uit, waar het jongetje overleden is. En daar zit een meisje samen met haar moeder te zwaaien met een ballon in haar handje en met de grootste glimlach die je ooit hebt gezien! Zoals ik al eerder zei, het blijft raar maar waar, in balans.



Om het verhaal weer een klein beetje op te vrolijken, zijn wij weer een weekendje naar Blantyre geweest! Lekker vroeg opstaan omdat de bus zeer vroeg vertrekt vanaf het ziekenhuis. Nou eigenlijk moet ik zeggen dat hij nóg eerder vertrekt, want we konden weer eens naar de markt lopen omdat de buschauffeur besloot om eerder te vertrekken. Toen wij bij de markt aankwamen zagen we ook waarom. Hij wou nog even ononderbroken een dutje doen. Die ochtendgymnastiek hebben we ook weer gehad. Onderweg naar de markt gebeurde er ook weer iets wat ik nooit meer zou vergeten.. Aangezien ik nachtblind ben, liep ik met mijn zaklampje van mijn telefoon te schijnen waar ik liep. Omdat de rest zich zeer moedig voelde, besloten zij om zonder zaklamp te lopen. Ik liep achteraan samen met Maartje omdat wij ons wat minder moedig voelde, en graag heel wilden blijven. De rest van de groep was voor ons een schim, het lampje was best fel dus we zagen ze nog wel een klein beetje. Ik zat nog te denken of ik moest vragen aan de rest of ze niet vergeten waren dat er een klein afstapje (een iets grotere afgrond dus) zat. Ik dacht, nee, we hebben hier zo vaak gelopen dat weten ze vast nog wel. Ik zag een grote schim (Tasha) lopen, ik hoor Saske net beginnen met en zin. Ik zie Tasha ergens verdwijnen, en hoor: poef! Dit ging gepaard met natuurlijk een hoop vervloek, en daarna het harde gelach van Maartje en mij. Het was natuurlijk niet grappig, en Tasha had ook pijn. Maar wat kan ik anders zeggen dan dat het er zo raar uitzag dat het gewoon hilarisch was. En natuurlijk hebben Maartje en ik allebei last van nerveuze lachjes! Ik durf bijna niet te zeggen dat het karma is, maar Tasha, je hebt zoveel zaklampjes mee.. Please, use them! (het liefst allemaal tegelijk)
In Blantytre hebben we weer heerlijk genoten van de luxe die daar te vinden is! En niet te vergeten hebben we een bezoek gebracht aan het beste restaurant in de wereld waar ik altijd zeer vrolijk van word: Kentucky Fried Chicken!



Zaterdag zijn we weer druk bezig geweest met het verlengen van ons visum. De vorige keer heeft dit ons rond de 3 a 4 uur gekost. Al die tijd stonden we te wachten in een rij van ongeveer 10 mensen, in een klein gangetje waar iedereen gepropt stond. Voor de mensen die mij kennen weten dat kleine ruimte, en ruimtes met veel mensen, niet mijn sterkte kant is. Dus ik kan veilig zeggen dat ik nu weet hoe de hel eruitziet.. Maar deze keer ging het gelukkig net iets anders! We kwamen binnen, vulde de formulieren in, liepen naar boven om te betalen, betaalde (de kleine ruimte was helemaal gevuld met alleen 5 Nederlanders), we zijn weer naar beneden gelopen voor de stempel en binnen 15 minuten liepen we de deur weer uit. Deze manier ging mij een stuk beter af. En ik moet zeggen dat de stemming ook beter bleef! Want opgesloten zitten met zijn allen en nog meer mensen die je aan zitten te kijken omdat je in het Nederlands (hardop) aan het klagen bent, is niet goed voor de sfeer. Toen we klaar waren bij immigration inquiries hebben we een taxichauffeur wakker gemaakt die heerlijk in zijn auto lag te slapen, en zijn we naar het bekende Shoprite gegaan. Nee, niet alleen voor de chocolade (wat wel een reden is wat boodschappen doen vele malen makkelijker maakt) maar ook voor de nodige boodschappen die we nodig hadden. We hebben er lang over gedaan, maar het was niet erg om een paar uur aan het winkelen te zijn als het weer buiten de deuren van het centrumpje eruitziet alsof je in Nederland bent. En dan wetende dat er mensen die werkelijk in Nederland zijn, aan het genieten zijn van het mooie weer en van plan zijn om de barbecue aan te steken. Zondag hebben wij weer een ononderbroken reis terug naar Muona gehad!



Ook wil ik even vermelden voor al mijn gulle familieleden en vrienden die geld hebben gedoneerd om er hier iets goeds mee te doen, dat we donaties hebben gekocht. We hebben een paar bloedsuikerapparaten en bloeddrukmeters gekocht, die echt ontbraken op de afdelingen en wat natuurlijk zeer belangrijk is!. Ook hebben we veel batterijen gekocht. We hebben namelijk gemerkt dat de mensen niet helemaal snappen dat als ziekenhuis zijnde, het belangrijker is dat je batterijen hebt zitten in een saturatiemeter dan dat je ze hebt zitten in een afstandsbediening van een televisie die zelden tot niet gebruikt wordt.. Om even een kleine reminder te geven, hebben ze nu even geen tekort aan batterijen. Ook zijn er thermometers aangeschaft en nog meer kleine dingen die het werken in een ziekenhuis makkelijker maakt. Het overige geld wat iedereen heeft, geven wij aan de stichting, Passion for People. Dit is een organisatie die direct gelinkt is aan Trinity Hospital. Het geld wordt gebruikt om materialen en benodigdheden te schenken aan het ziekenhuis. Hierbij kan je denken aan linnen, vacuümpompen voor bevallingen en afvalbakken. Ook generatoren voor alle afdelingen zodat als de stroom uitvalt, er geen levens verloren gaan doordat apparatuur waarvan mensen afhankelijk zijn uit valt. Dit kan natuurlijk niet allemaal in een keer, maar deze materialen zijn als ziekenhuis zijnde erg belangrijk. Wij kunnen daar door jullie donaties een steentje aan bijdragen! Daarom wil ik jullie nogmaals bedanken voor de gulle giften, jullie hebben en gaan hier nog vele levens mee redden!