De tiende week

Week 10

Deze week was anders dan alle andere weken. Dit was de week dat we afscheid moesten nemen van al het moois dat we nog maar net ontdekt hadden in het mooie dorpje Muona.. Afscheid nemen gaat mij toch net iets minder goed af dan dat ik dacht.



Maandag hebben wij geprobeerd om een beetje bij te slapen van al de energie die we zaterdag plots waren verloren. Nadat we dit gedaan hadden zijn we opgestaan en hebben we lekker ontbeten met zijn allen. De laatste keer dat we met zijn allen gezamenlijk zouden eten in Muona. (natuurlijk komen er nog veel meer momenten dat we samen eten, maar even voor het dramatische effect) Iedereen besefte maar al te goed dat dit de allerlaatste dag was die we door zouden brengen in Muona. Nadat iedereen (behalve Mabelia en ik, nátuurlijk) zijn spullen al netjes ingepakt had, zijn we naar de markt gelopen om te kijken voor mooie doeken. En natuurlijk zijn we geslaagd! Niet alleen geslaagd qua doeken, maar ook met stomheid geslagen toen iemand riep: ‘welcome in Malawi’. Beetje laat, maar een zikomo kwam er automatisch uitfloepen bij iedereen. Nadat we van de markt terug liepen kwamen we William nog tegen. Hij zat rondjes te rijden op zijn motor (die eigenlijk van het ziekenhuis is, maar meer in het bezit is van William). Hij vroeg of we samen met de andere azungu’s voetbal kwamen kijken. Natuurlijk zeggen wij hier geen nee op! Ook hebben we in de middag nog een rondje ziekenhuis gedaan. We wouden nog even goed afscheid nemen van alle mensen die we ontmoet hebben tijdens ons verblijf in Muona. Nadat we van iedereen afscheid genomen hadden liepen we terug naar huis. En natuurlijk is onze terugweg naar huis met een kleine pauze bij de Tuckshop, een klein gebouwtje wat fungeert als een supermarktje/marktkraampje. We stopten hier natuurlijk altijd om even een pauze te nemen omdat de weg naar huis héél lang was. We stopten hier vooral niet om lolly’s te kopen, dat jullie het even weten! Maar even terug naar het verhaal. Onderweg naar de Tuckshop, begonnen de tranen als eerst te rollen over de wangen van Mabelia. Niet snel hierna volgde Maartje haar voorbeeld. Ik zei dat ik geen lolly wou en liep snel naar de achterkant van de Tuckshop, waar ik wat stond te ijsberen met een flinke brok in mijn keel. Toen iedereen klaar was met lolly’s kopen en mijn richting op kwam, was ik van gedachten veranderd en liep ik toch naar de Tuckshop om dezelfde inkopen te doen. De weg (van 1 a 2 minuten lang) richting huis werd afgelegd in doodse stilte. Eenmaal thuis namen we plaats op de veranda, waar de kranen bij iedereen begonnen te stromen. Één voor één, en uiteindelijk samen, zaten we te snotteren en onze gevoelens die duidelijk hetzelfde waren te delen in een hoop gesnotter. In de verte zagen we nog een personeelslid aankomen lopen die nog afscheid van ons wou komen nemen. Om niet als watjes over te komen probeerde we de kranen even uit te zetten. Dit lukte ook nog, totdat hij voor ons stond en begon te praten. Zijn verhaal werd nauwelijks verstaanbaar door het gehuil dat weer begon. Ook hij, Maxwell Chauwa (de anesthesist) kreeg tranen in zijn ogen. Het was een sombere dag, en dan te bedenken dat we de ochtend erop pas echt zouden gaan. We kregen een beetje afleiding toen we na het eten naar het Oranjehuis van de Allens gingen. Hier hebben we een prachtige wedstrijd gekeken, het huis zat vol met Nederlanders en Malawianen die bijna Nederlands zijn! Een heerlijke avond. Na de wedstrijd moesten wij nog wachten op een certificaat die we kregen van het ziekenhuis omdat ze blij waren met onze inzet daar, en dit moet en zou natuurlijk beloond worden! Tussendoor zijn we naar het huis van Raphael en Adina gegaan om nog een keer afscheid te nemen. Toen we aankwamen zaten de brokken alweer in de keel. We namen plaats op de banken waar we de eerste avond ook plaats namen om een heerlijke maaltijd die speciaal voor ons klaar was gemaakt te nuttigen. Tijdens het zitten hadden we allemaal het besef dat de reden van bezoek, nu heel anders was. We wouden nog een foto maken met zijn allen zodat we ons bezoek hier zeker weten niet zouden vergeten! Raphael liep even weg en zei dat hij zijn gezicht even ging wassen. Toen we zeiden dat dat niet hoefde, antwoorde hij dat hij zijn gezicht even ging wassen om zijn tranen weg te wassen. Onze harten brakken toen hij dit zei. Na de foto volgde er een moeilijk afscheid met een hoop geknuffel! Toen we hierna weer richting het Oranjehuis liepen waren we allemaal, ja alweer, aan het huilen. Ook na het ontvangen van onze certificaten, een afscheid van de Allens wederom met veel knuffels stroomde de tranen onderweg naar huis voluit.. Het feit dat we allemaal zo verdrietig waren geeft alleen maar aan dat we een geweldige tijd hebben gehad. Een tijd waarin we veel liefhebbende en warme mensen hebben ontmoet, waarvan we liever geen afscheid van wilden nemen.. Eenmaal thuis hebben we allemaal met zijn allen, met onze bekende en veel gedraaide remix, het hele huis schoongemaakt als een wervelstorm! Na deze heftige avond was het dan toch tijd, na het zo lang mogelijk uitgestelde project, om mijn tas in te pakken. De beste timing die ik altijd heb gehad is overduidelijk niet verbeterd! Maar uiteindelijk was hij ingepakt en heb ik 40 minuten kunnen slapen voordat we op moesten staan!



De volgende dag, was het dan tijd om te gaan. Nadat we de hele tafel hadden bedekt met spullen die wij niet meer zouden gebruiken, onze backpacken op onze rug had getakeld, alle lampen hadden uitgedaan en de deur dicht hadden gedaan, was het tijd om met tegenzin naar de bus te lopen. Onderweg heb ik mr. Allen nog gebeld, hij stond erop dat we hem moesten bellen als we aanliepen. Eenmaal aangekomen bij de bus stond daar al een lieve anesthesist op ons te wachten om ons uit te zwaaien. Nog geen minuut nadat wij daar aangekomen waren kwam er een motor aanrijden met mr. Allen erop. Ook hij wou ons nog uitzwaaien en was voor ons speciaal om 5 uur opgestaan! Nadat we alle bagage in de bus hadden gelegd, hebben we nog een teletubbie grouphug gedaan met mr. Allen. Tijdens de teletubbiehug vertelde hij nog dat hij ons heel erg ging missen, zijn woorden waren: “I’m not only losing a leg, I’m also losing my best group”.. Deze woorden kwamen bij iedereen hard binnen, ook bij mr. Allen zelf. Hierna was het dan toch echt tijd om in de bus te stappen die al weg was gereden van zijn normale plek en speciaal voor ons gestopt was zodat we niet helemaal naar de markt hoefde te lopen. Eenmaal in de bus was het erg stil. Mensen keken ons vol verbijstering aan dat we allemaal zo somber waren. Aan Mabelia werd er nog gevraagd of alles wel goed met haar ging. Ook dat gaat iedereen missen, de interesse die mensen tonen in je terwijl ze je niet kennen, de warmte. De busrit was heftig en iedereen nam even tijd voor zichzelf om het grote verlies te verwerken.




Na de busrit, die zomaar in één rit goed ging, kwamen we aan in Blantyre. Hier zijn we een paar dagen verbleven in onze vertrouwde lodge Doogles! We hebben hier lekker rustig aan gedaan. We zijn een keer over de markt gelopen, hebben hier en daar wat gekeken en hebben ook nog een stukje bruiloft via Skype gekeken. De zus van Maartje zou zaterdag trouwen, althans dat riep Maartje vanaf het begin. Echter zijn we er een dag van te voren achter gekomen dat de bruiloft niet op een zaterdag plaats zou vinden, maar op een vrijdag. De dag die voor zaterdag komt, als je snapt wat ik bedoel. Hier hebben we nog een stukje van gezien en hebben Maartje in alle rust de bruiloft verder af laten kijken. Wij zijn met zijn vieren nog even in Blantyre op zoek geweest naar een postkantoor waar we misschien een paar overbodige bagage konden versturen naar Nederland. Helaas was de prijs ons nét iets te hoog, (veel te hoog eigenlijk, jezus wat een bedragen!) en hebben we besloten om die hard al onze bagage mee te nemen op onze rondreis.



Zaterdag, de dag waarvan wij dachten dat er iemand ging trouwen, maar niet meer nodig was omdat ze al getrouwd waren (de dag ervoor, vrijdag Maartje!) Zijn wij met de taxi naar Zomba vertrokken. Omdat onze karma toch de best doet, maar niet altijd hierin slaagt stonden we 20 minuten voor Zomba stil met een lekke band aan de kant van de weg. (déjà vu moment iemand?) Gelukkig kwamen er een auto (een hele grote, hele ruime, auto) aan met hierin een blanke Malawiaan en een Amerikaan. Wij zijn verder met hun meegereden naar Zomba. Hij (Pete) heeft ons zelfs nog een tour door Zomba gegeven om te vertellen wat er allemaal te doen is, en welke plekken er allemaal waren. Zoals ik al zei, dingen gaan hier anders dan in Nederland. De warme mensen zitten in heel Malawi en niet alleen in Muona! In Zomba zijn we verbleven in de mooie lodge Pakachere, een echte aanrader voor de reizigers die nog van plan zijn om door Malawi te reizen! Hier zijn we tot dinsdag gebleven om even de tijd te nemen om onze reis uit te stippelen!