De achtste week

Week 8



Na ons heerlijke weekendje zijn wij weer aan het werk geslagen en hebben wij onze keuze week gehad. Wij hebben gekozen om onze week door te brengen op de afdeling maternity. Hier gebeuren veel mooie dingen, en om getuige te zijn van nieuw leven dat op de wereld wordt gezet is altijd leuk! Ik moet wel zeggen dat voor mij de werkweek wat korter was dan voor de rest. Ik ben een paar daagjes ziek thuis gebleven. Details van deze dagen zal ik jullie besparen, hoe aardig is dat?! Wel heb ik veel bezorgde mensen over de vloer gehad die ik slaperig in mijn trainingsbroek en dikke trui, met warrig haar dat alle kanten op sprong en met zeer zwarte wallen onder mijn ogen heb mogen ontvangen. Ik zal zeggen dat ik er nog nooit zó goed uit heb gezien! Ik vond het dan ook helemaal niet erg om bezoek te krijgen en om mijn natuurlijke schoonheid te showen. Wederom is er een malariatest afgenomen door de anesthesist van het ziekenhuis, ook al zei ik dat het niet nodig was. Deze was natuurlijk negatief, zoals ik van te voren al aangaf. En dan zeggen mensen dat ik koppig ben! Deze week heb ik veel bezoekjes, telefoontje, en berichtjes gehad. Iedereen was erg bezorgd. Heel lief allemaal! Ik ben weer helemaal opgeknapt, en weer mijn vervelende drukke zelf.



Donderdag ben ik de week dus pas begonnen. Dus hij duurde helaas maar 2 dagen. Donderdag stond ik alleen op de afdeling, de rest van mijn groep was op outreach. Aangezien ik ziek ben geweest leek het mij verstandiger om dicht bij huis te blijven. Ik heb deze dag een paar keizersneden gezien wat heel interessant was. In Nederland hen ik ze natuurlijk ook al gezien dus ik kon een goede vergelijking maken. Ondanks dat het hier aan materiaal ontbreekt zijn ze vrijwel hetzelfde. Af en toe wordt er geïmproviseerd maar het komt meestal goed! Donderdagavond zijn we wezen eten bij Mr. Alen. De administrator van het ziekenhuis. We zijn daar in het donker naar toe gelopen en wisten niet helemaal zeker of we goed zaten. (omdat het donker was natuurlijk) Toen we aanklopten deed er een voor ons vreemde man de deur open en zei kom binnen. Daarna kwam er door een andere deur een andere vrouw naar de woonkamer waar wij inmiddels plaats hadden genomen. Toen begon het zweet toch een beetje uit te breken. We hadden allemaal onze twijfels of we het goed huis voor ons hadden.. Uiteindelijk was er een geniaal persoon in ons midden die naar de foto’s keek die aan de muur hingen. Het kon zijn dat we goed zaten, maar we wisten het nog steeds niet helemaal zeker. Uiteindelijk kwam William de deur uit en ik kan je vertellen dat we allemaal heel opgelucht waren. Natuurlijk stond er Nederlandse muziek aan, want dat is ook heel logisch voor een Afrikaans gezin. En ook vanzelfsprekend is dat een Afrikaanse man mee kan zingen met de Nederlandse teksten van de liedjes! We hebben heerlijk gegeten en gedronken. Ik heb deze keer wel netjes om een cola gevraagd en het bier laten staan omdat ik natuurlijk niet ga drinken op een doordeweekse dag. Oh, wacht, misschien was het toch meer omdat mijn buik nog een beetje van streek was. Beide redenen kunnen kloppen, de eerst klinkt het meest logisch, die zal het dan wel zijn! Na het eten kregen we nog een grote bak popcorn mee naar huis, deze was ook erg lekker! Een geslaagde avond weer!



Vrijdag was de tweede en voor mij gelijk de laatste dag op maternity. Deze dag was voor mij toch wel karakter veranderd! Ik heb namelijk mijn eerste bevalling zelf gedaan! De bevalling duurde redelijk lang, hier in Afrika zijn ze namelijk alleen speedbevalingen gewend zoals ik het noem (zeggen ze dat Nederlanders gehaaste mensen zijn) Het was een hele mooie ervaring. Toen het hoofdje in zicht was heb ik het kindje geholpen om er volledig uit te komen. De navelstreng zat om de nek, dus deze heb ik er snel afgehaald. De adrenaline stroomde door mijn aderen! Het was spannend en tegelijkertijd bewaar je toch de rust die nodig is om de bevalling zo goed mogelijk te laten lopen. Hierna heb ik de navelstreng afgeklemd en doorgeknipt. Het leek alsof het allemaal op de automatische piloot ging. Daarna hoefde alleen de nageboorte nog, ook dit heb ik helemaal zelf gedaan. Ik denk dat ik kan zeggen dat dit mijn eerste echte zelfstandige bevalling was, en waarschijnlijk voorlopig de laatste helaas. Het mooie van deze bevalling, is dat er naast deze vrouw, achter het gordijn, nog een vrouw aan het bevallen was. En deze werd gedaan door onze enige en echte Mabelia Ogunseri. De bevallingen gingen tegerlijk, dus aan allebei de kanten werden bevallingen gedaan door twee studenten van het ROC! Deze ervaring was daarom karakter veranderend. Je voelt je, nadat je het een keer zelf heb gedaan (niet het baren, maar het helpen van het baren bij iemand anders natuurlijk) zekerder over jezelf. Je weet nu dat als er in de toekomst er zich ooit een situatie voordoet waarin iemand geholpen moet worden bij een bevalling, je dit zelf nu kan doen. Ook voelde het goed dat ik wist dat er naast mij nog iemand dezelfde situatie meemaakte als mij. Natuurlijk communiceerde we via het gordijntje (die niet helemaal goed afsluit) hoe het ging bij de ander. Je voelt tijdens het helpen allerlei emoties door je heen gaan, en aan het einde van de bevalling vallen alle emoties op zijn plaats. Ook hebben we natuurlijk een foto gemaakt van Mabelia met ‘haar’ kindje en ik met ‘mijn’kindje als bewijs van onze moedige daad! Het kindje waarbij ik geholpen heb om deze op de wereld te zetten kijkt mij op een foto met grote verschrikte ogen aan. Waarschijnlijk had hij niet verwacht dat het eerste wat hij zag, in hoeverre hij kon zien, een rasechte azungu was!



De vrijdag hebben we afgesloten met een avondje Afrikaans barhangen en een prachtige (zeer geniale) voetbalwedstrijd. We hebben de Afrikanen proberen te overtuigen aan het begin van de avond dat het gedaan zou zijn met Spanje. Echter wilde zij hier niks over horen. Aan het einde waren ze in een keer allemaal voor oranje, maarja, wat wil je met zo’n score! Gelukkig waren er wel een paar echte Afrikaanse oranje fans, die niet wetende dat ik de wedstrijd ook op een kleine televisie aan het kijken was, mij op de hoogte brachten van de stand. En in de berichtjes stonden een heleboel hoofdletters van enthousiasme (zo zie ik het graag!) Wederom een geslaagde avond.



Zaterdag was er een 50jarig bestaan van Trinity College of Nursing and Midwivery. Een ander feestje waar wij natuurlijk niet bij konden ontbreken! Dit begon in de middag om 2 uur met een lunch, maar op zijn Afrikaans betekend dit natuurlijk 3 of 4 uur. Wij waren netjes op tijd en hebben een paar rondjes door het ziekenhuis gelopen omdat we niet helemaal wisten waar we naartoe moesten. Normaal loop je een stoet mensen achteraan die weten waar ze moeten zijn, maar als alle mensen besluiten om een uurtje of langer later te komen, is het moeilijker om deze stoer die er niet loopt te volgen. Uiteindelijk werd ons de weg gewezen (tik-tak, een klein beetje later maar) en hebben we ons aan mogen sluiten bij meer mensen om te genieten van een heerlijke lunch! Hierna verzamelde iedereen zich (wederom op een Afrikaans tempo) op de binnenplaats van het ziekenhuisterrein. Nadat de mensen die het nodig vonden om even lekker lang uit te buiken zich ook aansloten bij de menigte, kon het feest beginnen. Er werden een paar speeches gehouden, gedichten voor gelezen en daar mochten de mensen die een andere taal spraken naar voren komen om een boodschap te brengen in hun eigen taal. Aangezien wij naast vloeiend Chechewa, ook Nederlands spreken mochten wij ons aansluiten bij de Duitsers, Afrikanen en Arabieren. Want de Nederlanders mogen natuurlijk niet ontbreken. We hadden allemaal een mooi doek omgeknoopt met een bedrukking van het 50jarige bestaan van het ziekenhuis. Deze doeken waren tijdens dat wij naar het evenement liepen nog even verbeterd en goed omgeknoopt door een paar aardige en zeer kritische Afrikaanse vrouwtjes. Ik had natuurlijk samen met Saske onze doeken al perfect omgeknoopt, dat scheelde weer tijd! (anders kwamen we zeker véél te laat!) We hebben onze speech door een microfoon voor de menigte, de bisschop en nog meer belangrijke mensen gehouden. De druk lag natuurlijk niet hoog, en ik werd ook helemaal niet aangekeken om de speech als eerste af te trappen. Omdat dit niet het geval was, besloot ik om toch maar te beginnen. Het was een leuk idee van mr. Alen om in verschillende talen en verschillende dialecten de boodschap door te geven. Toen we klaar waren hebben we nog vele optredens gezien van andere mensen. Helaas kon ik er niks van begrijpen omdat het allemaal in een taal was die ik niet begreep. (zal wel niet zeggen dat het Chechewa is wat ik vloeiend spreek) Maar we zijn tot het einde gebleven en daarna lekker naar huis gegaan.



Zondag hebben we lekker op zijn students gekaart. Hierbij hoorde natuurlijk ook opdrachten voor de mensen die verloren. Gelukkig was de eer als eerst aan Maartje om een leuke opdracht uit te voeren, daarna aan Mabelia en helaas ook nog aan mijn. Wat de opdrachten waren hou ik even voor onszelf. Because, what happens in Muona, stays in Muona! Deze zondag was een mooie afsluiting rare week!