De zesde week

Week 6


Deze week zijn we begonnen op de paediatric ward. De eerste week was vrij rustig Op deze afdeling liggen kinderen die vaak ernstig ziek zijn. Doordat de families vaak geen geld hebben om de kosten van het ziekenhuis te betalen, stellen ze een bezoek zo lang mogelijk uit. Dit heeft hierdoor niet altijd een positieve afloop. Want hoe eerder je natuurlijk een behandeling start, hoe groter de kans op herstel is. Op de afdeling lagen vooral kinderen die malaria, een sepsis, pneumonie, anemie of fractuurtjes hadden. Heel zelden dat er een kind op de afdeling komt met een ander ziektebeeld. Als de kinderen op de afdeling komen worden ze eerst in de admission room opgenomen. Hier worden de kinderen onderzocht, wordt en bloed afgenomen en vaak gelijk een canule geplaatst. Je zou denken dat de kinderen vaak erg tekeer gaan als ze onderzocht worden, maar vaak zijn de kinderen te moe van de reis of te ziek om te huilen op een manier waarop wij het gewend zijn. Het personeel dat natuurlijk al jaren lang op deze afdeling werken, kunnen bij binnenkomst, na een paar simpele controles de diagnose al bijna vaststellen. Wel worden er natuurlijk testen gedaan om dit te bevestigen, maar de behandeling wordt vaak zo snel mogelijk gestart. Dit is een erg leuke afdeling om te werken, en je maakt ook veel mee.


Nu even een ander soort ervaring die wij hier mee hebben gemaakt. Hij valt niet onder de categorieën van de leuke dingen die wij hier in Afrika mee hebben gemaakt. Maar ik vertel hem jullie toch omdat ik vind dat dit soort dingen ook verteld moeten worden.

Woensdagavond werd ik midden in de nacht wakker van het geluid van schreeuwen en krijsen. Omdat het erg dichtbij klonk, heb ik mijn slippertjes aangedaan en ben ik naar de woonkamer gelopen om te kijken wat er aan de hand was. Toen ik langs het gordijn keek zag ik iets wat ik waarschijnlijk nooit meer zal vergeten . Er werd twee meter van onze voordeur vandaan iemand in elkaar geslagen door een zeer grote groep mensen. Deze mensen waren lachend, schreeuwend van enthousiasme met stokken, stenen en zelfs een bijl op iemand aan het inslaan. In eerste instantie dacht ik dat het een rel was die veroorzaakt werd door de verkiezingen die wat minder goed verliep. Niet dat het hierdoor minder erg zou zijn. Omdat ik dacht dat het slachtoffer onze bewaker was die ’s nachts voor ons huisje de boel in de gaten houdt, brak bij mij het zweet uit. Ik heb de andere snel wakker gemaakt. Uiteraard was iedereen best bang. We zijn niet naar buiten gegaan om te kijken wat er aan de hand was, wat niet goed voelde, maar toch het veiligste was. We wisten niet wie de mensen waren en wat hun intenties waren. Dus met zijn vijven op het randje van het bed, hebben wij niet meer kunnen doen als luisteren naar het vreselijke gejoel en gekrijs in de hoop dat het op zou houden. Dit leek een eeuwigheid te duren.. Na een tijd klonk het geschreeuw steeds verder weg, alhoewel het wel klonk alsof er steeds meer mensen bij kwamen. Het slachtoffer werd meegenomen naar een andere locatie waar de mishandeling voort werd gezet.. Vlak hierna klonken nog twee pistoolschoten waardoor de angst nog intenser werd. Met inmiddels in elk hand een mes, bleven we met zijn allen hopen dat de groep mensen niet terug zouden komen. Toen het geluid heel ver in de verte klonk en uiteindelijk gedoofd werd zijn wij allemaal weer in ons bed gekropen. De deuren van alle kamers stonden open zodat we door elk geluid gewekt zouden worden. Nadat we een halve nacht slaap hadden gehad, en deze nare ervaring zijn wij de volgende dag weer opgestaan om naar het ziekenhuis te gaan voor een dagje werk. Hier kregen we te horen dat het slachtoffer een ‘dief’ was. Het schijnt hier blijkbaar een normale zaak te zijn om dieven hardhandig aan te pakken. Maar de dag hierop kregen wij te horen dat het slachtoffer een jonge jongen was die verstandelijk beperkt was.. Mijn hart brak in twee toen ik dit hoorde. En om de situatie nog erger te maken hadden ze deze jongen die er erg aan toe was al deze dagen vastgehouden op het politiebureau zonder medische hulp. Uiteindelijk is er een arts geweest om dit alsnog te doen. De hulp die hij kreeg was bij lange na niet wat deze jonge jongen nodig had. Hoe het verder met deze jongen gaat weten we niet. Er wordt hier niet meer overgesproken.. Ook werd er ons verteld dat de ‘alleged thieves’, die er alleen van verdacht worden om gestolen te hebben, vaak een slechte afloop hebben. Ik kan het gevoel wat bij zo’n situatie vrijkomt niet beschrijven. Het was geen leuke ervaring en zal ons ook altijd bij blijven. Ik hoop dit niet nog een keer mee te maken.



Vrijdag hadden wij afgesproken met het personeel van het ziekenhuis om gezellig naar de bar te gaan. Omdat dit al afgesproken hebben we besloten om toch maar gewoon te gaan. Er was al veel geregeld, en de dag zelf hebben we nog een paar mensen uitgenodigd die met nog meer leuke ideeën kwamen. Zo kwam er iemand met het idee om een geit te kopen, te slachten en deze in de avond bij de bar te bakken. Als het in Afrika om feesten en eten gaat, wordt alles in een hoog tempo geregeld! Na de werkdag heb ik de slachting van de geit bijgewoond, een rare ervaring, maar vond dat ik toch een keertje gezien moest hebben. Hierna hebben we ons in hoeverre het kan opgefrist, letterlijk alleen gewassen en een geurtje opgespoten, en toen werden we opgehaald met wederom een pick-up. In de pick-up zaten de andere feestgangers, inclusief geit (niet helemaal meer in de feeststemming) en een stuk of 7 mega grote speakers. Op naar het feest! Op deze avond hebben we lekkere biertjes gedronken (het wend, na een paar biertjes), lekker gedanst en lekker gegeten. Kortom een geslaagde avond die na mijn mening veel te vroeg eindigden. Deze avond heeft ons goed gedaan, precies wat we even nodig hadden. De dag hierna ging net iets stroever en langzamer dan normaal, maar na een goed ontbijt waren we allemaal weer een beetje voor 15% terug!


Zondag na onze ‘rustdag ’zijn we weer achterin een pick-up gestapt om nog een safari te doen! Deze keer zijn we naar Nyala park geweest. Dit was ongeveer 3 uur rijden om vanaf Muona naar Nyala park te komen. Onderweg was even de versnellingspook kapot, maar na een uurtje wachten was deze weer gemaakt en konden we onze trip voortzetten. We zijn via the sugar fields en the sugar factory richting Nyala park gereden. Het uitzicht was zeer mooi, echter de geur van de fabriek was wat minder. Mensen die Elst weleens een bezoekje hebben gebracht en de Heinzfabriek kennen, weten ongeveer over wat voor een soort geur ik het heb! Maar toen we eenmaal aankwamen was de geur weg en werd het uitzicht alleen maar mooier. Bij de ingang kregen we de kaart van het park en moesten we even betalen. Vlak hierbij stond een kraantje met ‘clear water’, lekker om mijn flesje te vullen dacht ik. Toen ik over het bordje, in de verte (2 meter ongeveer) verder keek, zag ik een ander bordje met hierop ‘mixed chemicals’. Na héél lang en diep nagedacht te hebben over deze rare verschijning, heb ik toch maar besloten om hier mijn flesje niet te vullen en maar net te doen alsof ik het niet gezien had. Natuurlijk heb ik hier wel een fotootje van getrokken zodat ik het aan jullie kan laten zien zodat jullie weten dat ik niet lieg! Na deze life altering shock zijn we weer achter in de pick-up gesprongen en zijn we de safari gestart. Dit park had natuurlijk weer de mooie dieren, Nyala’s, zoals de naam van het park al zegt. Ook hebben we na een paar keer een poging gedaan te hebben, giraffen gespot. De eerste keer dat we langs reden zagen we alleen bomen met extra poten. Omdat de giraffen zo lang zijn, en de bomen zo groot, is het best moeilijk om deze dieren goed te zien. Uiteindelijk na poging nummer 3 kregen we ze goed te zien. Ook hebben we weer de mooie zebra’s gezien die niet bang zijn om mooi te poseren voor de toeristen met camera’s! Deze safari was wederom geslaagd. Toen we richting de picknick tafels reden kwamen natuurlijk van lle kanten giraffen aanlopen die gewoon bleven staan. Zoveel moeite gedaan voor deze langnekkige beesten, en als we het dan opgeven komen ze tevoorschijn.. Ik denk dat ze dit goed doordacht hadden. Waarschijnlijk is de wereld daar omgedraaid en hebben hun ook lopen zoeken naar de Azungu’s. Uiteindelijk hebben we elkaar getroffen, en na een korte ontmoeting, toch weer afscheid van elkaar genomen. Want zeg zelf, eten is ook een belangrijke factor in het leven! En als ik dan moet kiezen.. Met de picknick hebben we lekker pannenkoeken gegeten, frietjes, sandwich met tonijn en nog veel meer lekkere dingen. Eenmaal terug in Muona na lekker uitgewaaid te zijn en een rood kleurtje opgedaan te hebben (de ene blonde personen net iets meer dan de brunettes), waren we allemaal goed moe! Het duurde dan ook niet lang voordat wij allemaal na een korte zoektocht ons bedje hadden gevonden.