De derde week

Week 3

Ons plan was om zondag, na ons lekkere weekendje Blantyre, de bus terug te pakken naar ons huis in Muona. Maar (ondanks dat wij zeer goed kunnen plannen) omdat onze plannen niet altijd gaan zoals wij willen dat ze gaan, zijn we deze keer niet van deze mooie traditie afgestapt. Toen wij zondag op het busstation in Limbe kwamen werd ons verteld dat de bus niet reed omdat deze kapot was. Nadat we dit nieuws verwerkt hadden, zijn wij weer terug gegaan naar onze lodge Doogles. Wat is nou één nachtje extra? Na het weer opnieuw ingecheckt te hebben zijn wij weer gaan genieten van het goede eten, drinken en uitzicht. De volgende dag zijn we op goed geluk weer terug gekeerd naar Limbe station. Omdat karma ons soms een klein beetje (gewoon heel veel eigenlijk) tegenzit, konden we de taxi weer terug pakken naar het paradijs. Verhaal idem dito, bus kapot.. Opnieuw ingecheckt, opnieuw genoten van het eten, de mensen en deze keer ook genoten van een paar heerlijke rode wijntjes onder het genot van goed gezelschap. Er waren nieuwe gasten aangekomen in de Lodge, twee zeer vrolijke surfende backpackers die van het leven genoten. Één van de twee backpackers vertelde dat zijn tas met al zijn bezittingen gestolen was tijdens zijn bezoek aan Mozambique. Wij reageerde allemaal met medeleven, zijn antwoord hierop: “shit happens, it’s not that big of a deal”. Nadat ik kennis gemaakt had met deze backpackers en hun zeer positieve instelling ben ik nagegaan dat het toch helemaal niet zo heel erg was dat wij gedwongen een paar extra daagjes in paradijs moest blijven totdat de bus weer gerepareerd was. En achteraf is het ook prettiger dat, een zeker in Nederland afgekeurde bus, helemaal gerepareerd is voordat je een reis begint die bergafwaarts gaat. En deze bergen zijn net iets hoger dan dat ze in Nederland zijn. Dus al bij al, het kan allemaal erger!


Dinsdagavond zijn wij na een zeer lange reis met veel knikkebollende medereizigers (wat ik gezien heb in de stukken dat ik wakker was), zware tassen en natuurlijk niet te vergeten lekker eten (veilig) aangekomen in Muona. Toen wij terugkwamen bij ons huisje waren we allemaal uitgeput. Maar zoals ik al zei, de plannen hier in Afrika worden altijd onverwachts gewijzigd. Bij aankomst hadden we zowel geen water als stroom. Best handig als je met 5 (zeer) hongerige mensen aankomt na een lange reis. Na een tijdje deed het stroom het weer, alleen het water was nog ver te zoeken. Na een tijdje gewacht te hebben op water dat hoogst waarschijnlijk de volgende dag pas zou op komen dagen, zijn wij het water maar tegemoet gekomen. In het donker met zijn tweeën (waarvan er één bij liep die niet zo heel goed zicht heeft in het donker) met 2 emmertjes, slippertjes aan, klein zaklampje in de hand, lopend op een bospaadje langs de struiken en een knorrende buik die alsmaar zijn bestaan laat horen.. Dit zijn de ideale omstandigheden om water te halen! De gevolgen hiervan, een paar blauwe tenen (uiteraard aan mijn kant), volle emmertjes met water (wat uiteindelijk naar een bord eten heeft geleidt), een Bruce Willis gevoel (die hard, voelt goed!) en een volle buik. Na het eten zijn we gelijk gaan slapen om uit te rusten voor de werkdag die er de volgende dag aan zat te komen.


Woensdag hadden we wat ze hier noemen outreach. Dit is een project vanuit het ziekenhuis. Het personeel gaat met een ambulance naar dorpjes in de omgeving om zo hulp te bieden aan kinderen en hun moeders. Deze kinderen worden gewogen, geregistreerd, krijgen de nodige vitamine en worden gevaccineerd. Om hier aan mee te mogen helpen was heel mooi. Het leek net of je een film aan het kijken was waarin je het zelf allemaal beleefde (klinkt zeer logisch). Het was een hele mooie ervaring. En het goede nieuws is, we gaan volgende week weer naar een ander dorp. Nog beter nieuws is, dat we die weken daarop weer naar andere dorpen gaan!


Donderdag zijn wij dan eindelijk begonnen op de afdeling waar we maandag eigenlijk al zouden beginnen (blame karma). Deze twee weken staan wij op de afdeling maternity. Dit is een zeer interessante afdeling. De eerste dag nadat wij terug kwamen van de pauze, kwam er een vrouw binnen die volledige ontsluiting had. Deze vrouw was dus al klaar om haar kindje op de wereld te zetten. Bij de bevalling heb ik geholpen waar ik kon. Het kindje had de navelstreng verstrengeld om zijn nekje en had na de geboorte een slechte start. Het kindje werd meegenomen naar een andere kamer om verder geholpen te worden. Het kindje werd snel uitgezogen en aan de beademing gelegd. Waar ik wel ik wel een beetje versteld van stond was, dat de zuurstofbril waarmee het kindje beademd werd veel te groot was.. Ze hebben hier enorm tekort aan spullen die eigenlijk toch nodig zijn, dat ze een kindje die net geboren is (kan je nagaan hoe klein deze nog is) een neusbril die bedoeld is voor volwassene opzetten. Het gevolg hiervan was dat deze (naast dat het er niet kloppend uitzag), elke keer van het hoofdje van de baby afviel. Aan het personeel kan je merken dat ze gewend zijn om met weinig spullen te werken. Het is heftig om te zien dat hierdoor de zorg niet optimaal kan zijn. Vooral omdat je soms situaties ziet die in Nederland niet eens voor zouden komen omdat de juiste benodigdheden hier aanwezig zijn. Lastig om te zien, maar het is hier eenmaal niet anders. Toch blijft het oneerlijk en hoop ik dat hier in de toekomst toch verandering in komt.
Vrijdagochtend vlak na het morning report, zijn wij naar de afdeling gelopen. Wéér een bevalling! Deze bevalling duurde in totaal één uur, en werd beschreven door de zuster als ‘difficult’ omdat hij zo lang duurde. Mijn mond viel open toen ze dit vertelde. Ik kan je zeggen, de bevallingen hier gaan toch nét even iets sneller dan in Nederland. Deze bevalling verliep gelukkig (naast dat hij ‘zo lang’ duurde) soepeler dan de eerste bevalling.


In het weekend, zondag, zijn wij naar een echte Afrikaanse bruiloft geweest. Want toen wij een paar dagen hiervoor vroegen of wij mochten komen gaf iemand natuurlijk aan dat we welkom waren (het was niet zijn eigen bruiloft even tussendoor). Dus zondag hebben we deze mogen bewonderen. Wij werden opgehaald door Rafael die met zijn pick-up aan kwam rijden. Met de auto zijn wij naar Cuppenhal gereden (ik zal niet te hard roepen dat dit lopend 5 minuten is, schaam) waar de bruiloft plaatsvond. Buiten stonden er een hoop mensen voor de ingang van de het gebouw. Deze mensen stonden hier uiteraard niet stil en zwijgend, maar dansend en zingend en we waren nog niet eens binnen. Eenmaal binnen waren er té veel mensen in een té kleine zaal, een gezellige warme boel dus met ongeveer 40 °Cs buitentemperatuur en vele malen hoger binnen. De bruiloft was interessant om mee te mogen maken. Naast dat er veel gedanst en gezongen wordt, wordt er ook nog eens flink met flappen gestrooid, en niet op een zuinige manier! De biljetten vliegen werkelijk alle kanten op (wel richting bruidspaar, niet alle kanten dus). Het leek een beetje alsof er een grote veiling gehouden werd. Er worden bedragen geroepen en daarna een groep mensen. Deze groepen komen dan dansend naar voren waar het bruidspaar is, strooien met geld, en dansen weer terug naar hun zitplek. Achteraf wordt er geteld of het bedrag ongeveer overeenkomt met het bedrag wat er omgeroepen werd. En daarna volgt hetzelfde, daarna weer en daarna.. gewoon nog vele malen meer! De vrouw die deze ‘veiling’ in goede banen leidt, schreeuwt in de microfoon en maakt er, tijdens het proberen om zoveel mogelijk geld binnen te halen, een groot feest van! Uiteraard zijn we zelf ook even dansend naar voren gekomen om met geld te mogen strooien, bizarre ervaring zeg ik!


Nadat we dit spektakel in real-life hebben mogen bewonderen zijn wij vanwege de hitte toch maar richting huis aangegaan. We zaten net op ons vaste plekje af te koelen op de veranda toen er een grote auto aan kwam rijden met onze grote vriend William erin met naast hem dokter Noah. William is de administrator van het ziekenhuis en begeleidt ons ook tijdens ons verblijf hier. Hij kwam even een praatje maken, en toen ging het gespreksonderwerp (ik zou niet weten hoe dit kwam) op alcohol uit. Toen ik vroeg waar je in de buurt een drankje kon doen stelde hij voor om gelijk te gaan (ik citeer: ‘ongeveer 10 minuten’), nadat we opgesprongen waren van de veranda wisten we niet hoe snel we ons klaar moesten maken. En met klaarmaken van onszelf bedoel ik eigenlijk vooral het goed afsluiten van de deuren van het huis, want veel meer valt er niet klaar te maken (allemaal natuurlijke schoonheden!). We zijn naar de markt gereden en via een paar steegjes, waar we praktisch 100 keer langs zijn gelopen tijdens onze bezoekjes aan de markt, stond een kleine walhalla: de hot-spot bar. Klein maar fijn! William haalde een kratje met koud bier en zei dat we er allemaal eentje dronken en de rest meenamen naar huis. Ik lust eigenlijk geen bier, maar het was warm en het bier was koud, 1+1=2 toch? Na een overheerlijk visje, een leeg kratje en geen idee hoeveel tijd later besloten we naar huis te gaan om gezamenlijk te eten. Wij hadden bananenpannenkoeken gemaakt en William had rijst met bonen en vlees gehaald thuis, alles bij elkaar een topmaaltijd en een topdag. Eenmaal terug op de werkvloer werden we al gevraagd door anderen artsen wanneer we weer gingen! Geen idee hoe iedereen dit zo snel weet maar het volgende weekendje is al gepland!


Tot zover deze week!